منیژه زیبا پس از سال‌ها خدمت بی‌ادعا در تیم فوتسال زنان ملی حفاری، در گفت‌وگو با ایسنا آتش زیر خاکستر احساساتش را روشن کرد و اعلام کرد دیگر نیازی به تشکر کسانی ندارد که تنها به اقتضای شغل‌شان از کنار حفاری عبور می‌کنند. او این وداع را پایان نیست، بلکه فاصله‌ای کوتاه از «خانه دوم» خود توصیف می‌کند.
خانه‌ای به وسعت تعهد
منیژه زیبا در تمام این سال‌ها حفاری را نه صرفاً یک باشگاه، که مأمنی می‌دانست برای تحقق نذر شخصی‌اش در حمایت از دختران خوزستانی. او معتقد است:
- موفقیت‌ها و اعتبار تیم پیش از هر چیز مرهون نظم و اخلاق رقابتی است
- انجام وظیفه در حفاری نه انتخاب شغلی، که ادای دینی به جامعه ورزشی بود
چرا تصمیم به جدایی گرفتم؟
در فصل جاری مجموعه‌ای از چالش‌ها دست به دست هم داد تا زیبا ترجیح دهد مدتی دور از حفاری باشد. مهم‌ترین دلایل او عبارت‌اند از:
- محدودیت بودجه و تعارض منافع برخی مدیران به نیت ورود اعضای خانواده به تیم
- احساس نیاز به حفظ شأن و تمامیت انگیزه‌ای که در ابتدای راه با نذر شکل گرفت
میراث اخلاق و افتخار
منیژه زیبا با غرور یاد می‌کند که تیم ملی حفاری پس از گذشت سال‌ها همچنان قدیمی‌ترین و پرافتخارترین تیم لیگ برتر بانوان است. در کارنامه این تیم:
- ۴ قهرمانی لیگ و یک جام حذفی
- نام و اعتبار پایداری که به‌خاطر پایبندی به ارزش‌ها به دست آمده
ادامه راه از نگاه زیبا
او تأکید می‌کند خداحافظی نکرده، تنها از خانه دور است و باور دارد وقتی شرایط جسمانی و انگیزه مهیا شود دوباره باز خواهد گشت. پیام او به آن‌هایی که فراموش کردند کمک به تیم حریف اندازه همدلی است: «کسی که با دل کار می‌کند، اجر واقعی‌اش را از خدا می‌گیرد و نیازی به کف و سوت ممنون‌پرستان ندارد.»
به آینده بنگریم
جدایی منیژه زیبا فرصتی است برای بررسی ساختار مدیریتی در فوتسال بانوان. تداوم موفقیت نیازمند:
- حمایت مستمر مالی و شفافی که انگیزه خدمت را تقویت کند
- پرهیز از سیاست‌های شخصی‌سازی و توجه به منافع جمعی تیم
احترام به این اصول، تضمینی است برای ماندگاری خانه‌ای که منیژه زیبا به آن عشق ورزید و روزی باز هم برایش برخواهد گشت.
